[Efastus]

Kitabın Adı :Akın
Yazarı : Faruk Nafiz Çamlıbel
Akın Kitabının Özeti :
Akın,
konusunu İslamiyet öncesi Türk Tarihinden almakta*dır. Anayurt’taki iç
denizin kuruması olayı, şiir-piyes biçiminde, destan olarak
anlatılmaktadır. Yıllarca süren kuraklığın sona er*mesi için, yasa
gereğince, İhtiyar Hakan İstemi Han’ın kurban edilmesi gerekmektedir.

İstemi
Han’ın hedefi ise, suyu, yeşili, ağacı bol bereketli topraklara akınlar
düzenleyerek, yerleşmek için yeni yurtlar ele geçirmektir. Gün, Batı ve
Doğu beyleri bu hükmü yerine getirmek için İstemi Han’a gelirler. Bu üç
beyin oğullan da devlet yönetimini Öğrensinler diye İstemi Han’m
ya*nındadırlar. Üç başbuğ, kuraklık devam edeceği ve kurban edilme
sırası İstemi Han’dan sonra kendilerine geleceği için hileye
başvu*rurlar ve İstemi Han yerine kızı Suna’nın öldürülmesi için baş
bakıcıyı kandırırlar. Gün Başbuğunun oğlu Demir ise Suna’yı
sevmektedir. Hileyi meydana çıkarır. Mertliğe sığmayan bu tu*tumları
yüzünden, halk üç başbuğu öldürür. Bunların oğullan Bumin, Bayan ve
Demir başbuğ olur ve İstemi Han’ın “Akın” ülküsünü gerçekleştirirler.
Türklerin
Anayurt’tan göç etmelerinin en Önemli sebebi olan kuraklıktan dolayı
yeşile, suya ağaca olan özlem, Demir’in sevgi*lisi Suna’ya hediye
ettiği çiniye bakılarak, İstemi Han tarafından işte böyle
anlatılmaktadır:
“Yeşilde ne arar da bulamaz insan oğlu?
Yeşil bu.. .Varlık dolu, gök dolu, umman dolu!
Bir ucu gözlerinde, bir ucu engindedir,
Meyve veren ağaçlar bu çini rengindedir,
Bu çini rengindedir bahar, deniz, kır, orman
Bana Tanrım gözükür yeşil dediğin zaman.
Toplanmış bütün bunlar yeşil çininde senin,
Gizli arzulan var bunda bütün ülkenin.
Bunu ancak biz duyar, biz anlarız bu dilden…
Kızı Suna, babasının bu kadar üzülmesine dayanamaz ve:
“Yeter,
baba, bu kadar içlendiğin yeşilden ” der. İstemi Han, nasıl İçlenmesin,
nasıl özlem duymasın ki yeşile? Şu dizeler çektiği acıları gayet net
bir şekilde açıklamaktadır:
“Tanrım, nasıl kesildi köpüren, taşan
sular? Dağlar mı yassûaşii? Ovalar mı
delindi? Neden coşkun suların sesi
gittikçe dindi?
Yıllarca bulutlara bakarak derin derin
Bekledik hiç gelmeyen yağmurunu
göklerin, Başaklar yandı gitti boyunu
gösterirken Koyunlar can çekişti
yavrusunu verirken Meyveler
kızarmadan dalı üstünde soldu, Irmak
yatağı kumsal, kırlar dikenlik oldu.
Eskiden güneş derdim bereketin eşidir
Bugün başucumuzda Tanrı’nın ateşidir,
O da susuz kalınca benzedi kudurmuşa,
Şimşek gibi çarpıyor aslana,
kurda,kuşa… İrmak bugünün yolu,
deniz yarının çölü… Tarlalar yangın
yeri.. .sürüler canlı ölü..
Dağlarının başından bulutu eksilmeyen,
Yılın dört mevsiminde susuzluk ne
bilmeyen Rüzgârlı ülkelere göç etmeli,
akmalı.. Yalnız bu anayurdu kimlere bırakmalı?
Yurdunda bir dikili ağaç kalmadığı gün
Yerinde durduğunu görürler gene Türk’ün..
Ayırmağa çalışmak ikisini boş etmek:
Türk demek yurt demektir, yurt demek de Türk demek!
Sizdedir bu varlığı kurtaracak son
büyü. Sîzin göç etmenizdir diriltecek
ölüyü… Bekçisi kalsın artık bu yurdun
ihtiyarlar, Koç yiğitler arasın başka
güzel diyarlar,
Bilgi bir elinizde, san’at bir elinizde,
Altınızda yağız at, dal kılıç belinizde,
Okları hiç şaşmayan yayınızla
yürüyün, Akın alaylarını arkanızdan
sürüyün. Kulağınızda kalsın ölürsem
vasiyetim: Gençleri yollamaktı sağa
sola niyetim.